مدت زیاد را دربر می گیرد تا آدمی خود واقعی
اش را بشناسد؛ در این مدت، میان تاریکی و روشنی وجودش گیر می کند و همیشه متردد
است کدام راه را برگزیند. زمانی که یک انسان مهربان به خاطر مجبوریت یا هر دلیلی، جرمی را مرتکب شود و
قوانینی را که خود برایش وضع کرده بشکند، در حقیقت از تاریکی اش پیروی کرده است.
در چنین مواقع، طی روزها یا ماه ها عذاب خواهد دید؛ اما تاریکی رها کردنی اش
نخواهد بود و همواره افکاری را به او القاح می کند تا کارش را توجیه کند. در این
مدت، اگر با جرمی که مرتکب شده کنار بیاید، تسلیم تاریکی خواهد شد. این جاست که
خود واقعی و ذات آدمی آشکار خواهد شد.
 |
| سروش مهرنوش نیکزاد |
.png)
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر